ಸತ್ಯ ಹೇಳ್ತಿದ್ದೀನಿ, ಕೋವಿಡ್‌-19 ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡಲು ಎಲ್ಲ ನರ್ಸ್‌ಗಳು ತಪ್ಪದೆ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಆಗಮಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಕರೆ ಬಂದಾಗ ತುಂಬಾ ಭಯ ಪಟ್ಟಿದ್ದೆ. ನನಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಗಂಡ ಮತ್ತು ಇಬ್ಬರು ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳಿದ್ದಾರೆ. ಸೋಂಕು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಹರಡುತ್ತಿರುವ ಸಂದರ್ಭ ಗಂಡ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳ ಯೋಗಕ್ಷೇಮದ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚು ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಂಡೆ. ಇದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕನೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ದೊಡ್ಡ ಮಗಳ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳು ರದ್ದಾಗಿದ್ದು ಹೆಚ್ಚು ಸಮಾಧಾನ ತಂದಿತ್ತು. ಡ್ಯೂಟಿಗೆ ಹೋಗಬೇಕು ಎಂದು ಮನಸ್ಸು ಮಾಡಿದೆ. ಆದರೆ ನನ್ನ ಮತ್ತೊಬ್ಬಳು ಮಗಳು, ನನಗೆಲ್ಲಿ ಕೊರೊನಾ ಸೋಂಕು ಹರಡುತ್ತದೋ ಎಂದು ವಿಪರೀತ ಭಯ ಪಟ್ಟುಕೊಂಡಳು. ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗದೆ, ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಇರುವಂತೆ ಬೇಡಿಕೊಂಡಳು, ಅತ್ತಳು. ಮನೆಯವರೆಲ್ಲರಿಗೂ, 'ನಾನು ಸೋಂಕಿಗೆ ತುತ್ತಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಸಾಕಷ್ಟು ಮುಂಜಾಗ್ರತೆ ವಹಿಸುತ್ತೇನೆ' ಎಂದು ಸಮಾಧಾನ ಹೇಳುವಲ್ಲಿ ಸಾಕಾಗಿ ಹೋಯಿತು. ನಾನು ಇದನ್ನು ಮಾಡಲೇ ಬೇಕಿತ್ತು. ಏಕೆಂದರೆ ಸೇವೆಗೆ ಕರೆ ಬಂತು ಎಂದಾದರೆ ಮತ್ತೊಂದು ನೆಪ ಹೇಳದೆ ಸಿದ್ಧವಾಗಬೇಕು. ಹಾಗಾಗಿ ನನ್ನ ಗಂಡ ಮನೆಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಹೊರುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಭರವಸೆ ನೀಡಿದರು. ನಂತರ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಮನೆಯಿಂದ ತೆರಳಿದೆ. ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಮನೆಯಿಂದ ಹೋಗಿ ಬರುವುದು ದೊಡ್ಡ ಸವಾಲು ಎಂದೆನಿಸಿತು. ಟ್ಯಾಕ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹೋಗೋಣ ಎಂದರೆ ಸೋಂಕು ತಗಲುವ ಅಪಾಯ ಹೆಚ್ಚು. ಹಾಗಾಗಿ ನನ್ನ ಗಂಡನೇ ನನ್ನನ್ನು ಡ್ರಾಪ್‌ ಮಾಡಲು ಮುಂದಾದರು. ಆದರೆ ಮನೆಯಿಂದ ರಸ್ತೆಗಿಳಿಯುವುದು ಅವರಿಗೂ ಅಪಾಯ. ಹಾಗಾಗಿ ಜೊತೆಗಿದ್ದ ನರ್ಸ್‌ಗಳೆಲ್ಲರೂ ಸೇರಿ ಒಂದು ವಾಹನದಲ್ಲಿ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಬರಲು ಉಪಯೋಗಿಸೋಣ ಎಂಬ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬಂದೆವು. ಕೊನೆಗೆ ನಮಗನಿಸಿದ್ದು ಅದಕ್ಕಿಂತ ಬೆಸ್ಟ್‌ ಅಂದ್ರೆ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳುವುದು. ಹಾಗಾಗಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿಬಿಟ್ಟೆವು. ನನಗೆ ಮೊದಲ ದಿನದ ಕೆಲಸ ನೆನಪು ಎಂದೂ ನೆನಪಿನಿಂದ ಮರೆಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ರೋಗಿಗಳ ದಾಖಲಾತಿ, ಅವರಿಗೆ ಬೆಡ್‌ಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿಸುವ ಕೆಲಸ ಮತ್ತು ಗಾಬರಿಗೊಳಗಾದ ರೋಗಿಗಳನ್ನು ಸಮಾಧಾನ ಪಡಿಸುವುದು... ಅದೊಂದು ಸಮರೋಪಾದಿ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಾಗಿತ್ತು. ಒಂದು ನಿಮಿಷವೂ ಬಿಡುವು ಸಿಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಕಷ್ಟವೆಂದೆನಿಸಿತ್ತು ಮನೆಯವರಿಂದ ದೂರ ಉಳಿಯುವುದಾಗಿತ್ತು. ಪುಣೆಯ ಜೋಡಿಯೊಂದರ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಈ ಸಂದರ್ಭ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ನೋಡಬೇಕು. ಮನೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕು. ಬಿಟ್ಟುಬಿಡಿ ಎಂದು ಬೇಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ನನಗೆ ಕರುಳು ಕಿತ್ತುಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಹಾಗಂತ ನಾನು ಅವರನ್ನು ಬಿಡುವ ಸ್ಥಿತಿಯಂತೂ ಇಲ್ಲವಲ್ಲ. ಅವರು ಅಳುವುದನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳು ಹೆಚ್ಚು ನೆನಪಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಗುಳಿದು ಐದಾರು ದಿನಗಳೇ ಕಳೆದಿವೆ. ನನ್ನ ಮಗಳು ಆಗಾಗ ಫೋನ್‌ ಮಾಡಿ ಮಾಸ್ಕ್‌ ಧರಿಸಿದ್ದೇನಾ? ಸರಿಯಾಗಿ ಊಟ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನಾ? ನಿದ್ರೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನಾ? ಹೀಗೆ ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನು ವಿಚಾರಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಕೆಲಸದ ಒತ್ತಡದಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳ ಜೊತೆಗಿನ ಮಾತುಕತೆ ಒಂದೆರಡು ನಿಮಿಷದಲ್ಲೇ ಮುಗಿದು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಮನೆಯವರ ಜೊತೆ ಪರಸ್ಪರ ಮೆಸೇಜ್‌ ಮಾಡುತ್ತ ಧೈರ್ಯವಾಗಿ ಇರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ನಮ್ಮ ಜೊತೆಗಿದ್ದ ನರ್ಸ್‌ಗಳ ಪೈಕಿ ಒಬ್ಬರು ಬೆಳಗ್ಗೆ 6 ಗಂಟೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋದವರು ವಾಪಸಾಗಿದ್ದು ಮರುದಿನ ಬೆಳಗ್ಗೆ 9 ಗಂಟೆಗೆ. ಜೊತೆಯಾಗಿ ಪ್ರಯಾಣ ಬೆಳೆಸಿದ್ದ ಗುಂಪೊಂದು ಕೊರೊನಾ ಸೋಂಕಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿ ದಾಖಲಾಗಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ಸುಮಾರು 27 ಗಂಟೆಗಳ ಕಾಲ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಕೊರೊನಾ ಸೋಂಕು ಇಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾದಾಗ ಅವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಅರಳುವ ನಿರಾಳತೆಯ ಮುಗುಳ್ನಗು ನಮ್ಮ ಶ್ರಮದ ಸಾರ್ಥಕತೆ ಪ್ರತಿಫಲವಾಗಿದೆ. ಕಳೆದ ವಾರ ದಾಖಲಾಗಿದ್ದ ಅವರೆಲ್ಲರೂ ನಮಗೆ ಕೈ ಮುಗಿದು ಧನ್ಯವಾದ ಅರ್ಪಿಸಿದರು. ಇಂತಹ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ನಾನು ಹೇಳುವುದೊಂದೆ, ನಮ್ಮ ಮೊದಲ ಆದ್ಯತೆ ಸೇವೆಗೆ. ಕೊರೊನಾ ಸೋಂಕು ವಿರುದ್ಧದ ಹೋರಾಟದ ಪ್ರಯತ್ನವಿದು. ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಜೊತೆಯಾಗಿ ಹೋರಾಡಿ ಗೆಲ್ಲುತ್ತೇವೆ ಎಂಬ ಭರವಸೆ ಇದೆ. ದೃಢ ಮೂಲಗಳ ಮಾಹಿತಿಗಳನ್ನಷ್ಟೇ ನಂಬಿ. ನಾವು ಕೊಡುವ ಸಲಹೆ ಮತ್ತು ಸೂಚನೆಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾಗಿ ಪಾಲಿಸಿ. ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಇರಿ. ತುರ್ತು ಇಲ್ಲದೆ, ಅನಾವಶ್ಯಕವಾಗಿ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬರಬೇಡಿ. ಇದೆಲ್ಲವೂ ಮುಗಿದ ಬಳಿಕ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಸೇರಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸೋಣ. ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತರು ಮತ್ತು ಮನೆಯವರ ಜೊತೆ ಸಂಭ್ರಮಿಸಿ. ನಾವು ನರ್ಸ್‌ಗಳು ನಮ್ಮವರ ಜೊತೆ ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತೇವೆ. ಹೀಗೆ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಒಟ್ಟಾಗಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸೋಣ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಮನೆಯೊಳಗೆ ಇರೋಣ.
from India & World News in Kannada | VK Polls https://ift.tt/39xaDlv
